روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما

دو ماه به سرعت برق و باد گذشت. 

دوشنبه باید آزمایشات کلی بعد از اتمام درمان را انجام دهم. 

سعی می کنم نگرانیم را با تمیز کردن کمدها و خانه تکانی پنهان کنم.

همه چیز باید خوب باشد، خیلی خوب.

فرصتی برای بیماری ندارم، من مانده ام و کلی کارهای عقب مانده در این ده ماهه، چند روز دیگر باید برگردم به محیط کارم

باید بخودم روحیه بدهم و کلی انرژي مثبت. 

 

 

روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...

حال دلم این روزها دارد خوب می شود.  گاهی اوقات از ته دل می خندم به این روزگار  و شکر میکنم بخاطر پایان همه سختی ها  فرقی نمیکند این راحتی چند روز و چند ساعت طول بکشد  بوی تن پسرک مستم می کند، کافیست  صدای دسته کلید همسرم بر در یعنی که هنوز در این خانه زندکی جاریست.  مادرم همچنان در کنارم هست و دوستانی که بودنشان در کنارم باعث ماندگاریم شد. پاییز رنگ رنگ غم هایم را آرام آرام می شوید.  من باز هم ماندم و جنگیدم.    پی نوشت : نایب الزیاره همگی هستم در مشهد الرضا . اگر دعایم به آسمان برسد، دعایتان می کنم. روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...

پسرک از مدرسه برگشته، خوشحال و خندان پسرک: مامان من یه چیزی بلد بودم که معلم ICDL. ام بلد نبود! من :چی بود مامان؟؟  پسرک:مامان خانم ICDL پورت کامپیوتر و انواع اون رو درس داد.  اما من گفتم یه نوع دیگه هم پورت داریم! مال مریضاست!          گفتم  مامان من هم داره  من: مامان دیگه چی گفتی؟؟ پسرک: نگفتم تو بیماری سخت داری، فقط گفتم بره تو اینترنت بگرده ببینه چیه، معلمم هم گفت من تابحال نمی دونستم  من تو دلم :کاش پسرک درگیر این اطلاعات نمی شد،  اما حالا که شد،  بزار حداقل  تو دلش شاد باشه که از معلم  کامپیوترش بیشتر می دونه روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...